İstanbul’a gitmeyeli uzun zaman olmuştu. İşten bunalmış bir vaziyette kendimi attığım bu ufak ziyarette karşıma çıkan kitap, Garip akımının kurucularından Oktay Rifat’a aitti. Avcılar, İnkılap Kitabevi’nde hediye edilmek üzere aşağı rafta beni beklemiş meğersem. İleride oluşturacağım evimin kütüphanesine bir yenisi daha eklenmişti.

Elimde Yapı Kredi yayınlarının diğer kitapları da bulunuyor. Ece Ayhan’dan Nazım Hikmet’e, Özdemir Asaf’dan Turgut Uyar’a şairlerimizin güzel eserlerini renkli renkli basmışlar. Gelelim yorumlarıma…

Daha önce Oktay Rifat okumamıştım. Şiirlerine veya sözlerine mutlaka denk gelmişimdir orası ayrı. Orhan Veli de Garipcilerden olduğu için muhtemelen tarzını seveceğim diye düşündüm. Gerçekten öyle oldu. Altı çizilesi sözleri beni benden aldı. Sayfaları karalamamak için kendimi zor tuttum. Favorim ise kitaba ismini veren “Bir Aşka Vuran Güneş”

İlk sayfayı açtığınızda Cevat Çapan’ın yazısı ile karşılaşıyorsunuz. Başlığı “Şiirin aşınmaz zamanı”. Sonra kendinizi kelimelerin gücüne kaptırıyorsunuz. 113 sayfa boyunca derleme şiirler sizleri bekliyor.

Şiir okumayı seviyorum. İdeoloji gözetmeksizin.

Aklıma ne geldi…

“Şiirden anlayan bir kadını öyle alelade bir şekilde sevemezsiniz.” Ah Muhsin Ünlü.

Altını çizdiklerim:

“Mutluluk bir çimendir bastığın yerde biter

yalnızlık gittiğin yoldan gelir.”

Neşterle yarılsa da 
Akmayan bir su gibidir düşünce

Gökyüzü maviyse mutlu
Bulutluysa tedirgin içe dönük

bu soğuma avuçtaki, bu ince ter, 
bu kan çekilmesi, içteki eziklik 
biter bir gün, biter ya, insanca dostça 
üstüne titrenen, beslenen ne varsa 
kavrulur, susuz bitkiler gibi düşer. 
bir yağmur özlemi kıvranır toprakta 
ve kendi kendini tazeleyen yaşam 
er geç ışığa kavuşur nasıl olsa. 
gel gör ki bunca emek, bunca göz nuru 
yok olur gider. sızlar baltanın yeri, 
sabırla sarılan yaralar ağaçta.

BİR AŞKA VURAN GÜNEŞ

Öyle sevdalar vardır, biter biter başlar;

Buruk tatlar vardır, ağızda sürüp giden;

Bir aşka vuran güneş kolayca batmıyor.

Yanıyor bin kollu şamdanı, tutuşuyor

Ufkunuzda camları göksel konağının

Ve bir yaz akşamı buhurdan gibi tüten

Hanımellerinin morumsu buğusunda

Bekliyor bahçenize dönük balkonunda

Sarmaşık gülleri kokladıkça kırmızı

Hüzünler, japonfenerleri arasında.

Öyle günler var, öyle anlar, hiç bitmeyen!

Nasıl bir ışık emmişler ki sevginizden

Ansızın başka bir yüzle güzel, kopmuşlar

Büyük Irmak’tan, ayrı düşmüşler desteden

Yağmışlar ilkyaz yağmurlarınca ve özlem

Açmış yaban çiçeklerini tarlanızda.

Ölümsüz günler onlar, bir hiçle beslenen;

Zaman dışı güvercinler, uçma bilmeyen;

Uzay ötesi ovalar, ayak değmemiş;

Başka bir mevsim, başka bir dal, başka yemiş.

Esrir kim bassa o toprağa ve kim tatsa

O yemişten. Balla dolar testi, açılır

Açılmayan kilit, çiçeğe durur badem

Dolanır bilgelikle mutluluk yüreğe.

Ak bir bulut bekler üstünüzde havada

Kuşlar iner, devinme birden bitiverir

Çıt çıkmaz evrenden. İşte ortadasınız

Havuz, ağaç, deniz, ne varsa size göre.

İşte aydınlık size göre. Kısarsınız

Güneşi, gökyüzünü yakarsınız. Neden

Sonra, uzaklarda çektirilmiş bir resim

Gibi kalır aklınızda, gölgeniz, duru

Küçük bir bahçede susar gibi yaparak

Karşılıklı gizemlere daldığınız gün.